Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

significationis N F

  • 1 VERITAS SIGNIFICATIONIS

    truth of signification - истина значения; сравн. VERITAS.

    Латинские философские термины > VERITAS SIGNIFICATIONIS

  • 2 commentus

    commentus, a, um part. passé de comminiscor. [st2]1 [-] qui a inventé, qui a imaginé. [st2]2 [-] sens passif: inventé, imaginé, faux, imaginaire.
    * * *
    commentus, a, um part. passé de comminiscor. [st2]1 [-] qui a inventé, qui a imaginé. [st2]2 [-] sens passif: inventé, imaginé, faux, imaginaire.
    * * *
        Commentus, Participium actiuae significationis: vt Monogrammos deos et nihil agentes commentus est Epicurus. Cic. A inventé.
    \
        Commentus, Participium passiuae significationis: vt Sacra commenta. Ouid. Feinds, Simulez.

    Dictionarium latinogallicum > commentus

  • 3 complexus

    [st1]1 [-] complexus, a, um: part. passé de complector. - [abcl][b]a - qui a embrassé. - [abcl]b - sens passif: embrassé, contenu.[/b] [st1]2 [-] complexŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action d'embrasser, action d'étreindre, action de serrer. - [abcl]b - étreinte, embrassement; affection. - [abcl]c - engagement, combat. - [abcl]d - enchaînement (au fig.), cohésion, union.[/b]
    * * *
    [st1]1 [-] complexus, a, um: part. passé de complector. - [abcl][b]a - qui a embrassé. - [abcl]b - sens passif: embrassé, contenu.[/b] [st1]2 [-] complexŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action d'embrasser, action d'étreindre, action de serrer. - [abcl]b - étreinte, embrassement; affection. - [abcl]c - engagement, combat. - [abcl]d - enchaînement (au fig.), cohésion, union.[/b]
    * * *
        Complexus, Participium passiuae significationis. Cicero, Quo vno maleficio scelera omnia complexa esse videantur. Comprins.
    \
        Complexus, Participium actiuae significationis. Ouid. Qui tient embrassé.
    \
        Complexus, huius complexus, Nomen verbale. Plaut. Embrassement.
    \
        Accipere complexum. Liu. Se laisser embrasser.
    \
        Coercet et continet omnia complexu suo mundus. Cic. Contient, Embrasse, Enclost.
    \
        Dare complexus alicui. Ouid. L'embrasser.

    Dictionarium latinogallicum > complexus

  • 4 ingratus

    ingrātus, a, um [st1]1 [-] désagréable, déplaisant.    - Cic. Fam. 5, 5, 3 ; Caes. BG. 7, 30 ; Virg. G. 3, 97; Col. 7, 8, 7; Ov. F. 3, 738.    - Gaetulicus... proximo quoque exercitui non ingratus, Tac. An. 6, 30: Gétulicus... agréable même à l'armée voisine. [st1]2 [-] ingrat, qui n'a pas de reconnaissance.    - Cic. Att. 8, 4, 2.    - ingratus animus, Cic. Att. 9, 2, 2: ingratitude.    - ingratus in aliquem, Cic. Nat, 1, 93: ingrat envers qqn.    - nihil ingratius, Cic. Att. 8, 4, 2: rien de plus ingrat.    - ingratissimus, Sen. Ben. 3, 1.    - subst. n. ingratum: ingratitude.    - aliquem ingrati postulare, Sen. Contr. 3, praef. 17: accuser qqn d'ingratitude.    - poét., avec gén. ingratus salutis, Virg. En. 10, 666, sans reconnaissance pour le salut obtenu.    - fig. ingratus ager, Mart. 10, 47, 4: terrain ingrat. [st1]3 [-] reçu sans reconnaissance, dont il n'est pas su gré.    - Plaut. Truc. 534 ; Virg. En. 7, 425.    - ingratum ad vulgus judicium, Liv. 1, 26, 5: un jugement mal venu du peuple. [st1]4 [-] insatiable.    - Lucr. 3, 1003; Hor. S. 1. 2, 8.
    * * *
    ingrātus, a, um [st1]1 [-] désagréable, déplaisant.    - Cic. Fam. 5, 5, 3 ; Caes. BG. 7, 30 ; Virg. G. 3, 97; Col. 7, 8, 7; Ov. F. 3, 738.    - Gaetulicus... proximo quoque exercitui non ingratus, Tac. An. 6, 30: Gétulicus... agréable même à l'armée voisine. [st1]2 [-] ingrat, qui n'a pas de reconnaissance.    - Cic. Att. 8, 4, 2.    - ingratus animus, Cic. Att. 9, 2, 2: ingratitude.    - ingratus in aliquem, Cic. Nat, 1, 93: ingrat envers qqn.    - nihil ingratius, Cic. Att. 8, 4, 2: rien de plus ingrat.    - ingratissimus, Sen. Ben. 3, 1.    - subst. n. ingratum: ingratitude.    - aliquem ingrati postulare, Sen. Contr. 3, praef. 17: accuser qqn d'ingratitude.    - poét., avec gén. ingratus salutis, Virg. En. 10, 666, sans reconnaissance pour le salut obtenu.    - fig. ingratus ager, Mart. 10, 47, 4: terrain ingrat. [st1]3 [-] reçu sans reconnaissance, dont il n'est pas su gré.    - Plaut. Truc. 534 ; Virg. En. 7, 425.    - ingratum ad vulgus judicium, Liv. 1, 26, 5: un jugement mal venu du peuple. [st1]4 [-] insatiable.    - Lucr. 3, 1003; Hor. S. 1. 2, 8.
    * * *
        Ingratus, pen. prod. Adiectiuum passiuae significationis. Donatus. Qui n'est point aggreable ne plaisant.
    \
        Ingratus, actiuae significationis. Terent. Ingrat, Qui ne recongnoist point le plaisir et le bien qu'on luy a faict, Qui ne scait nul gré, Mescongnoissant.
    \
        Animus ingratus. Seneca. Coeur ingrat.
    \
        Ingratus. Donatus. Envi, Par contraincte.
    \
        Ingratus vt dormiam. Terent. Maugré que j'en aye, A regret.

    Dictionarium latinogallicum > ingratus

  • 5 contamino

    con-tāmino, āvī, ātum, āre (con u. *tagmino zu tango), in Berührung bringen, berühren, I) im allg.: manus, quibus contaminatur, Tert. apol. 17. Vgl. Gloss. IV, 42, 12 ›contaminare, contingere‹. – II) insbes.: A) mit Fremdartigem in Berührung bringen, m. Acc. = verderben, verhunzen, m. Ang. wodurch? durch Abl., ne hoc gaudium contaminet vita aegritudine aliquā, Ter. eun. 552. – fabulas, verächtl. vom Verarbeiten u. Verschmelzen zweier griechischer Originale in ein lateinisches Stück, Ter. Andr. prol. 16 u. heaut. prol. 17. – u. gentes, durch Übertritt in den Plebejerstand (von einem Patrizier, der von einem Plebejer an Kindes Statt angenommen wird), Cic. de domo 35. – B) mit Unreinem in Berührung bringen u. so beflecken, besudeln, entweihen, entehren, a) physisch, c. deam Syriam urinā, Suet.: fistulas, lacus, ICt. – bes. unkeusch betasten, durch unnatürliche Lüste beflecken, schänden, ingenuos, Petr. 108, 3. – gew. Partiz. Perf. contāminātus mit Superl. = durch Unkeuschheit, durch unnatürliche Lüste befleckt, lustbefleckt, α) v. Pers.: c. grex turpium morbo virorum (= spadones), Hor.: homo contaminatissimus, Cic. – Plur. subst., contāminātī, ōrum, m., lustbefleckte Knaben, Buhlknaben (= exoleti), Tac. ann. 15, 37. – β) von Lebl.: collegae tui c. spiritus (Atem), Cic.: c. flos aetatis, Suet.: c. membra, Suet. – b) moralisch, personam culpā, Cornif. rhet.: veritatem aliquo mendacio, Cic.: se sanguine alcis, Cic.: se scelere, sese maleficio, Cic.: se humanis vitiis (mit den gewöhnlichen Lastern der Menschen), Cic.: se ipsos ac domos suas nefandā praedā, Liv. – im Passiv, quā lege sanguinem suum contaminari, Liv.: selten ohne Abl., ne qua religio deûm impune contaminaretur, Suet. – c) geistig, cuius significationis multo assiduoque usu totum id verbum ita contaminatum est, ut etc., hat einen so schmutzigen Sinn bekommen, Gell. 2, 6, 25. – Partiz. Perf. contāminātus m. Superl., befleckt, entweiht, entehrt (Ggstz. integer), gew. mit Ang. wodurch? durch Abl., α) v. Pers.: facinore, Caes.: tot parricidiis, Cic.: homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus, Cic. de domo 23. – absol. = schuldbefleckt, unrein, se ut consceleratos contaminatosque ab ludis... abactos esse, Liv. – β) v. der Gesinnung usw., contaminata omni scelere mens, Liv. – absol., c. superstitio (Ggstz. pietas et religio), Cic. – γ) v. Vornahmen, Zuständen, iudicia corrupta et contaminata paucorum vitio ac turpitudine, Cic.: vita contaminatissima (höchst schuldbeflecktes) et consceleratissima, Augustin. de civ. dei 1, 9. – Neutr. Plur. subst., ut anteponantur integra contaminatis, Cic. top. 69.

    lateinisch-deutsches > contamino

  • 6 deverticulum

    dēverticulum (dēvorticulum), ī, n. (deverto, devorto), I) der Ab-, Neben-, Seitenweg, insofern er von der Hauptstraße abgeht (während diverticulum, wie es in Hdschrn. u. Ausgg. oft geschrieben wird, der Abweg, sofern er nach einer divergenten Richtung führt, heißen würde), A) eig.: quae deverticula flexionesque quaesivisti? Cic. Pis. 53: u. so Ter. eun. 635. Curt. 3, 13 (34), 9. Plin. 31, 42. Frontin. aqu. § 7 sqq. u. 11. – B) übtr.: 1) in der Rede: a) Abschweifen vom Thema, Iuven. 15, 72. Rutil. itin. 2, 61: possumus ad illos brevi deverticulo transgredi, quos etc., Val. Max. 8, 1. damn. 5. – b) der Abweg, die Abweichung von der gewöhnlichen Darstellung, eloquendi, Quint.: verb. deverticula et anfractus, Quint. – u. in der Lehre, per varia sectarum deverticula, Arnob. 2, 13. – 2) ein Nebenweg, Abweg von der gewöhnlichen Heilart, aquarum calidarum deverticula, Plin. 29, 23. – 3) das Abweichen eines Wortes von der gewöhnlichen Bedeutung, significationis, Gell. 4, 9. § 3. – II) der Ort, wo man von der Straße ab einkehrt, das Absteigequartier, die Einkehr, a) im guten Sinne, Liv. 1, 51, 8. – im Bilde, legentibus velut deverticula amoena quaerere, Ruhepunkte, Liv. 9, 17, 1. – b) im üblen Sinne, die Kneipe, der Winkel, Schlupfwinkel, Tac. ann. 13, 25. – übtr., die Einkehr, Ausflucht, der Zufluchtsort, Plaut. capt. 523. Cic. part. or. 136; Rosc. com. 51. Quint. 12, 3, 11. Plin. 10, 140. – / Die Hdschrn. wechseln beständig mit deverticulum u. diverticulum, u. die neuere Kritik schwankt zwischen beiden, so daß zB. Frontin. aqu. 7 u.a. Bücheler dev., Dederich div. schreiben.

    lateinisch-deutsches > deverticulum

  • 7 dubius

    dubius, a, um (duo), zwischen zweien-, nach zwei Seiten hin schwankend, I) subjektiv: A) in der Überzeugung = ungewiß, zweifelhaft, zweifelnd, in Zweifel stehend, Plaut., Cic. u.a.: spemque metumque inter dubii, zwischen H.u.F. schwebend, Verg. – m. Genet. (s. Drak. Liv. 33, 25, 5), animi, Verg. u.a., mentis, Ov.: portus ac praesidii, Sen.: viae, Sen.: sententiae, Liv., consilii, Iustin.: fati, Lucan. 7, 611: vitae, Marc. Emp.: salutis, Ov. – haud dubius m. folg. Acc. u. Infin., haud dubius facilem in aequo campi tantum superanti multitudine victoriam fore, Liv. 5, 38, 4. – haud dubius m. folg. quin, haud dubius, quin paucos transgressos murum expulsurus foret, Liv. 25, 24, 8. – B) im Entschlusse = schwankend, unschlüssig, unentschlossen (Ggstz. firmus), Sall. u.a.: m. folg. indir. Fragesatz, dubius unde rumperet silentium, Hor. epod. 5, 85: dubius sum, quid faciam, Hor. sat. 1, 9, 40: dubius, an transiret, Liv. 8, 24, 11. – poet. übtr., v. Lebl., cuspis, Sil.: arcus, Val. Flacc. (vgl. Drak. Sil. 4, 188). – II) objektiv: A) woran od. wobei man ungewiß od. unschlüssig ist = ungewiß, unsicher, zweifelhaft, unbestimmt, unentschieden (Ggstz. apertus, certus, confessus u. dgl.), a) im allg.: genus causae, Cic.: ius, Quint.: victoria, Caes.: auctor, Ov.: socii, Liv.: verbum aliquod dubiae significationis, Sen.: dubiae crepuscula lucis, die D. des Zwielichts, Morgendämmerung, Ov.: u. so adhuc dubius dies, Zwielicht, Dämmerung (des Morgens), Plin. ep.: u. adhuc dubiā luce, Lact.: u. dubia sidera, Iuven.: nox, Abendzwielicht, Abenddämmerung, Ov.: caelum, trübe, Ov.: lanugo, zweifelhaft, ob noch Flaum od. schon Bart, Ov. – consilia, unbestimmtes Vorhaben, Tac.: sequitur annus haud dubiis consulibus, ein J., das entschieden K. hatte, Liv.: ut haud dubius (unzweifelhaft) praetor esset, si etc., Liv. – an dubium est, ut dare posset imperium imperator, qui etc., Plin. pan. 8, 6. – non est dubium, quin (daß usw.) od. quin non (daß nicht), Ter., Cic. u. Gell.: quasi viro dubium sit, quin etc., Cic.: dubiumne est od. cui dubium est, quin etc.? Cic. – etenim quam dubium est, an merito accusetur, qui etc., Plin. ep. 7, 10, 3. – num od. nemini dubium est m. folg. Acc. u. Infin., Cic. Flacc. 83. Plin. ep. 8, 14, 20. Plin. pan. 61, 6. – haud dubio, da es nicht zweifelhaft war, Liv. – neutr. subst. (gew. nur mit Praep.), nihil est dubii (es ist kein Zweifel) m. folg. quin u. Konj., Sen. de ben. 6, 31, 2: in dubium vocare od. revocare, in Zweifel ziehen, -setzen, zweifelhaft machen, Cic.: in dubio est animus, Ter.: fides tua venit mihi in dubium, Cic.: sine dubio, Cic., od. procul dubio, Liv., od. dubio procul, Gell. 2, 29, 15, od. (spätlat.) absque dubio, Salv., ohne Zweifel: haudi pro dubio (unzweifelhaft) Sextium consulem esse, Liv.: u. so pro haud dubio habitum est mit folg. Infin., Liv. – poet., dubium (= de quo dubium erat) iustitiā validisne potentior armis, Ov.: dubium pius an sceleratus Orestes, Ov.; vgl. Bach Ov. met. 6, 678. – b) prägn., dubia cena, eine solche Mahlzeit, bei der wegen des Überflusses an Speisen die Wahl schwer fällt, ein reiches, mit den verschiedensten Speisen versehenes Mahl, ein »verwirrendes Speisengewühl« (Voß), Ter. Phorm. 342 u. (nach Terenz) Hor. sat. 2, 2, 77. Auson. Mos. 102. – B) meton. (wie anceps no. II, 3) = bedenklich, gefährlich, mißlich, a) der örtlichen Beschaffenheit nach, mons erat ascensu dubius, Prop.: quae (loca) dubia nisu videbantur, Sall. – b) dem Ausgange nach, res d. (Lage), Plaut., Sall. u.a.: tempora d. (Ggstz. t. secunda), Hor. – neutr. subst. α) Sing. m. Praep., in dubium devocare, in eine mißliche Lage-, aufs Spiel setzen, Caes.: in dubium venire, in Gefahr kommen, Ter.: u. so in dubium futurum esse, Ov.: in dubio esse, in Gefahr schweben, auf dem Spiele stehen, Ter. u.a. – β) Plur., mens dubiis percussa, Lucan. 6, 596. – c) poet. übtr., in bedenklicher-, mißlicher Lage befindlich, in Gefahr schwebend, aeger, der bedenkliche Kranke, Ov.: caput, Val. Flacc. – / Compar. dubior, Anthol. Lat. 659, 4 R.

    lateinisch-deutsches > dubius

  • 8 ignavus

    ī-gnāvus, a, um (in u. gnavus), Adi. m. Compar. u. Superl., I) lässig, träge, ohne Energie, untüchtig, faul, bequem, ein Faulpelz (Taugenichts), 1) eig.: a) im allg. (Ggstz. strenuus, industrius), senectus, Cic.: apes, Verg.: anni, Ov.: homo ignavior, Cic.: te sene senum omnium neminem esse ignaviorem, Plaut.: homo ignavissimus, Cic.: poëta ignavissimus, höchst elender, Gell.: ille ignavissimus, Erztaugenichts, Erzschuft, Plaut.: si non fecero ei male aliquo pacto, me esse dicito ignavissimum, Plaut. – m. ad u. Akk., haud ignavus ad ministeria belli iuvenis, Tac. ann. 2, 78: ignavissimus ad opera ac muniendum hostis, Liv. 9, 4, 8. – mit Genet., legiones operum et laboris ignavae, Tac. ann. 11, 18. – m. Infin., et ignavus rediturae parcere vitae, Lucan. 1, 462. – b) insbes., feig, feigherzig (Ggstz. fortis, strenuus, bonus, aber auch audens, ferox), ignavus miles et timidus, Cic. (vgl. illis timidis et ignavis esse licet, qui etc., Liv.): strenuus aut ignavus miles, Liv.: canis, Hor.: hostis ignavissimus, Liv. – m. Abl. loc., ut quisque ignavus animo, procax ore, Tac. hist. 2, 23. – mit in u. Akk., ferox in suos, ignavus in hostes, Amm. 22, 4, 7. – subst., īgnāvus, ī, m., der Feige, Feigling, die Memme, Sall.: Plur., Cic. u.a. – 2) übtr., v. Lebl.: a) übh. = untätig, kraftlos, fade, gravitas, unbeweglich, Verg.: so auch globus, Plin.: partes, ohne Kraft, ohne Geruch, Plin.: cornicula, ohne Nutzen, ohne Gebrauch, Plin.: sucus, unwirksam, Plin.: nemus, unfruchtbar, Verg.: lux, Tag, an dem man untätig ist, Iuven.: ne illa quidem significationis eiusdem repetitio ignava et frigida videri debet, darf uns fade (nichtssagend) und matt erscheinen, Gell.: ego odi homines ignavā operā, unnützer, brotloser, Pacuv. fr.: Galliae ignavum conferunt stipendium, in Trägheit u. Feigheit, Vell. – b) insbes., dem Geschmack nach fade, ungenießbar, diluti salis et fellis ignavi, Auson. epist. 11. praef. p. 170, 3 Schenkl: m. Abl., quaeque gustu ignava sunt et quae sapore tristia, Auson. epist. 15, 7. p. 173 Schenkl. – II) aktiv = träge machend, frigus, aestus, Ov.: dolor, Plin.: dah. ratio (ἀργος λογος), Vernunftschluß von dem Verhängnisse, der die Menschen träge machen muß, Cic.: so auch genus interrogationis, Cic.

    lateinisch-deutsches > ignavus

  • 9 significatio

    sīgnificātio, ōnis, f. (significo), I) das Zuerkennengeben, Bezeichnen, Anzeigen, die Bezeichnung, Anzeige, Andeutung, das Merkzeichen, Zeichen, die Spur, a) absol., verb. nutus et s., Cic.: declarare alqd significatione, Cic.: significationem fumo od. ignibus facere, Caes.: s. fit, Cic. u. Caes. – m. subj. Genet.: litterarum, Cic.: Gallorum, Caes. – b) m. obj. Genet.: virtutis, Cic.: timoris, Cic.: voluntatis, Cic.: victoriae, Caes.: adventus, Caes.: recondita veteris ritus, Gell.: factā significatione probitatis, Cic.: primum quam minimi artificii alicuius, deinde nullam Graecarum rerum significationem dare, Cic. – Plur.: significationes valetudinis, Cic.: rerum futurarum, Cic. – c) m. Acc. u. Infin.: significatio fit non adesse constantiam, Cic. de off. 1, 131. – multas nec dubias significationes saepe iecit, ne reliquis quidem se parsurum senatoribus, Suet. Ner. 37, 3. – II) insbes.: 1) wie das griech. επισημασία, das Zeichen der Beistimmung, Beifallszeichen, der Beifallsruf, s. omnium, Cic.: significatione florere, Cic. – Plur., Cic. ad Q. fr. 1, 1, 14. § 42. Liv. 31, 15, 2. – 2) das Vorzeichen der Witterung, est et aquarum significatio etc.... caeli quidem murmur non dubiam habet significationem, Plin. 18, 359 sq. – 3) die nachdrucksvolle Andeutung, der Nachdruck, die Emphase (griech. εμφασις), Cornif. rhet. 4, 67. Cic. de or. 3, 202; or. 139. Quint. 9, 2, 3. – 4) die Bedeutung eines Wortes, Ausdrucks, der Wortsinn, Sinn, naturalis et principalis s., Quint.: mala, Gramm.: scripti, Cic.: verbi, Quint.: verbum aliquod dubiae significationis, Sen.: in XII tabulis legum nostrarum nusquam nominatur ›villa‹, semper in significatione ea ›hortus‹, Plin. – 5) der Ausspruch, der Satz, duas significationes habet propositio vestra, Sen. ep. 87, 28.

    lateinisch-deutsches > significatio

  • 10 concieo

    concĭĕo, concĭēre, concĭtum (souvent concĭo, īre, īvi, ĭtum) - tr. - assembler, réunir, mettre en mouvement, produire (une émotion), soulever (une foule, une personne), exciter.    - conciere multitudinem ad se, Liv.: rassembler la foule autour de soi.    - conciere plebem, Liv.: ameuter le peuple.    - conciere seditionem, Tac.: faire naître une sédition.
    * * *
    concĭĕo, concĭēre, concĭtum (souvent concĭo, īre, īvi, ĭtum) - tr. - assembler, réunir, mettre en mouvement, produire (une émotion), soulever (une foule, une personne), exciter.    - conciere multitudinem ad se, Liv.: rassembler la foule autour de soi.    - conciere plebem, Liv.: ameuter le peuple.    - conciere seditionem, Tac.: faire naître une sédition.
    * * *
        Concieo, concies, conciui, pen. prod. concitum, pen. cor. conciere: vel Concio, concis, conciui, concitum, penult. prod. concire, eiusdem significationis. Liu. Convoquer, Assembler, Appeler à soy.
    \
        Concire, siue Conciere. Terent. Esmouvoir.

    Dictionarium latinogallicum > concieo

  • 11 insido

    insīdo, ĕre, sēdi, sessum    - intr. avec dat. et qqf. tr. [st2]1 [-] s'asseoir sur, se poser sur, s'arrêter dans, s'arrêter sur, s'installer, se fixer, se placer sur. [st2]2 [-] occuper, prendre possession de. [st2]3 [-] se graver dans, se fixer dans, être gravé dans, être fixé dans.    - apes floribus (dat.) insidunt, Virg.: les abeilles se posent sur les fleurs.    - Lydia jugis insedit Etruscis, Virg. En. 8, 4, 9: les Lydiens s'établirent sur les hauteurs Etrusques.    - inscia Dido insidat quantus miserae deus, Virg. En. 1, 719: Didon ignorant quel dieu puissant prend possession de la malheureuse.    - insidere arcem milite, Tac.: faire occuper la citadelle par des soldats.    - insidere silvis, Virg.: se poster dans les bois.    - insidere memoriae, Quint. (insidere in memoriâ, Cic. de Or. 2, 28): rester gravé dans la mémoire    - cum semen in locis insedit, Cic.: quand la semence s'est fixée en cet endroit.    - ea macula penitus insedit, Cic.: cette tache s'est gravée profondément..
    * * *
    insīdo, ĕre, sēdi, sessum    - intr. avec dat. et qqf. tr. [st2]1 [-] s'asseoir sur, se poser sur, s'arrêter dans, s'arrêter sur, s'installer, se fixer, se placer sur. [st2]2 [-] occuper, prendre possession de. [st2]3 [-] se graver dans, se fixer dans, être gravé dans, être fixé dans.    - apes floribus (dat.) insidunt, Virg.: les abeilles se posent sur les fleurs.    - Lydia jugis insedit Etruscis, Virg. En. 8, 4, 9: les Lydiens s'établirent sur les hauteurs Etrusques.    - inscia Dido insidat quantus miserae deus, Virg. En. 1, 719: Didon ignorant quel dieu puissant prend possession de la malheureuse.    - insidere arcem milite, Tac.: faire occuper la citadelle par des soldats.    - insidere silvis, Virg.: se poster dans les bois.    - insidere memoriae, Quint. (insidere in memoriâ, Cic. de Or. 2, 28): rester gravé dans la mémoire    - cum semen in locis insedit, Cic.: quand la semence s'est fixée en cet endroit.    - ea macula penitus insedit, Cic.: cette tache s'est gravée profondément..
    * * *
        Insido, insidis, penul. prod. mutuatur praeteritum a Sedeo, propter significationis affinitatem, insedi, insessum, insidere. S'aller asseoir, S'asseoir.
    \
        Dum illa verba fabricentur, et memoriae insidant. Quintil. Soyent rassis et arrestez en la memoire.

    Dictionarium latinogallicum > insido

  • 12 orsus

    [st1]1 [-] orsus, a, um: part. passé de ordior. - [abcl][b]a - qui a commencé. - [abcl]b - sens passif: commencé.[/b]    - voir orsa, ōrum. [st1]2 [-] orsŭs, ūs, m.: entreprise, commencement. --- Cic. poet. Div. 2, 63.
    * * *
    [st1]1 [-] orsus, a, um: part. passé de ordior. - [abcl][b]a - qui a commencé. - [abcl]b - sens passif: commencé.[/b]    - voir orsa, ōrum. [st1]2 [-] orsŭs, ūs, m.: entreprise, commencement. --- Cic. poet. Div. 2, 63.
    * * *
        Orsus, Participium actiuae significationis. Cic. Qui a commencé.
    \
        Orsus. Virgil. Qui a commencé à parler.
    \
        Orsus, huius orsus, Verbale. Cic. Commencement.

    Dictionarium latinogallicum > orsus

  • 13 significatio

    signĭfĭcātĭo, ōnis, f. [st1]1 [-] action de faire signe, action d'indiquer, indication, signe, signal, annonce.    - aliquem nutu significationeque appellare, Cic. Fam. 1: faire signe à qqn de venir.    - significationem rerum consequentium quaerere, Cic. Div. 2: trouver des indications sur les événements futurs.    - multas nec dubias significationes saepe jecit: ne reliquis quidem se parsurum senatoribus, Suet. Ner. 37: il donna souvent à entendre fort clairement qu'il n'épargnerait pas même le reste des sénateurs. [st1]2 [-] signe précurseur, indice, symptôme, présage.    - magna significatio fit, non adesse constantiam, Cic. Off. 1: c'est signe évident qu'est absente la constance de caractère.    - ne qua adventus significatio fiat, Caes.: pour qu'aucun indice ne trahisse son arrivée.    - cum ex significatione Gallorum novi aliquid ab eis iniri consili intellexissent, Caes. BG. 7: comprenant à l’attitude des Gaulois qu’il y avait quelque chose de changé dans leurs dispositions.    - valetudinis significationes, Cic. Div. 2: les symptômes de la maladie. [st1]3 [-] marque d'approbation, manifestation favorable, témoignage.    - significatione omni populi florere, Cic. Sest. 49, 105: avoir mille témoignages de la faveur du peuple.    - id militibus fuit pergratum et jucundum ut ex ipsa significatione cognosci potuit, Caes. BC. 1, 86: ce discours fut pour les soldats une très agréable joie, comme on put le reconnaître à leurs propres manifestations. [st1]4 [-] désignation.    - significationem subtrahere, Tac.: supprimer une désignation. [st1]5 [-] signification (d'un mot), sens, acception.    - duas significationes habet propositio vestra, Sen.: votre proposition a deux sens. [st1]6 [-] force expressive d'un mot, [gr. ἔμϕασις] emphase.    - significatio est, quae plus in suspicione relinquit, quam... Auct. Her. 4, 53: l'emphase est ce qui laisse plus à entendre que...
    * * *
    signĭfĭcātĭo, ōnis, f. [st1]1 [-] action de faire signe, action d'indiquer, indication, signe, signal, annonce.    - aliquem nutu significationeque appellare, Cic. Fam. 1: faire signe à qqn de venir.    - significationem rerum consequentium quaerere, Cic. Div. 2: trouver des indications sur les événements futurs.    - multas nec dubias significationes saepe jecit: ne reliquis quidem se parsurum senatoribus, Suet. Ner. 37: il donna souvent à entendre fort clairement qu'il n'épargnerait pas même le reste des sénateurs. [st1]2 [-] signe précurseur, indice, symptôme, présage.    - magna significatio fit, non adesse constantiam, Cic. Off. 1: c'est signe évident qu'est absente la constance de caractère.    - ne qua adventus significatio fiat, Caes.: pour qu'aucun indice ne trahisse son arrivée.    - cum ex significatione Gallorum novi aliquid ab eis iniri consili intellexissent, Caes. BG. 7: comprenant à l’attitude des Gaulois qu’il y avait quelque chose de changé dans leurs dispositions.    - valetudinis significationes, Cic. Div. 2: les symptômes de la maladie. [st1]3 [-] marque d'approbation, manifestation favorable, témoignage.    - significatione omni populi florere, Cic. Sest. 49, 105: avoir mille témoignages de la faveur du peuple.    - id militibus fuit pergratum et jucundum ut ex ipsa significatione cognosci potuit, Caes. BC. 1, 86: ce discours fut pour les soldats une très agréable joie, comme on put le reconnaître à leurs propres manifestations. [st1]4 [-] désignation.    - significationem subtrahere, Tac.: supprimer une désignation. [st1]5 [-] signification (d'un mot), sens, acception.    - duas significationes habet propositio vestra, Sen.: votre proposition a deux sens. [st1]6 [-] force expressive d'un mot, [gr. ἔμϕασις] emphase.    - significatio est, quae plus in suspicione relinquit, quam... Auct. Her. 4, 53: l'emphase est ce qui laisse plus à entendre que...
    * * *
        Significatio, significationis, Verbale. Author ad Heren. Demonstrance, Apparence, Signification, Signifiance.
    \
        Significatio aduentus. Caesar, Nequa eius aduentus procul significatio fiat. Aucun advertissement.
    \
        Vt ex ipsa significatione potuit cognosci. Caes. Comme ils donnerent à entendre par leur maniere de faire.
    \
        Significatione vna literarum. Cic. Par un seul advertissement qu'il feit par lettres.
    \
        Ex quibus magna significatio fit non adesse constantiam. Cic. Il est grandement monstré et donné à congnoistre qu'il, etc.

    Dictionarium latinogallicum > significatio

  • 14 contamino

    con-tāmino, āvī, ātum, āre (con u. *tagmino zu tango), in Berührung bringen, berühren, I) im allg.: manus, quibus contaminatur, Tert. apol. 17. Vgl. Gloss. IV, 42, 12 ›contaminare, contingere‹. – II) insbes.: A) mit Fremdartigem in Berührung bringen, m. Acc. = verderben, verhunzen, m. Ang. wodurch? durch Abl., ne hoc gaudium contaminet vita aegritudine aliquā, Ter. eun. 552. – fabulas, verächtl. vom Verarbeiten u. Verschmelzen zweier griechischer Originale in ein lateinisches Stück, Ter. Andr. prol. 16 u. heaut. prol. 17. – u. gentes, durch Übertritt in den Plebejerstand (von einem Patrizier, der von einem Plebejer an Kindes Statt angenommen wird), Cic. de domo 35. – B) mit Unreinem in Berührung bringen u. so beflecken, besudeln, entweihen, entehren, a) physisch, c. deam Syriam urinā, Suet.: fistulas, lacus, ICt. – bes. unkeusch betasten, durch unnatürliche Lüste beflecken, schänden, ingenuos, Petr. 108, 3. – gew. Partiz. Perf. contāminātus mit Superl. = durch Unkeuschheit, durch unnatürliche Lüste befleckt, lustbefleckt, α) v. Pers.: c. grex turpium morbo virorum (= spadones), Hor.: homo contaminatissimus, Cic. – Plur. subst., contāminātī, ōrum, m., lustbefleckte Knaben, Buhlknaben (= exoleti), Tac. ann. 15, 37. – β) von Lebl.: collegae tui c. spiritus (Atem), Cic.: c. flos aetatis, Suet.: c. membra,
    ————
    Suet. – b) moralisch, personam culpā, Cornif. rhet.: veritatem aliquo mendacio, Cic.: se sanguine alcis, Cic.: se scelere, sese maleficio, Cic.: se humanis vitiis (mit den gewöhnlichen Lastern der Menschen), Cic.: se ipsos ac domos suas nefandā praedā, Liv. – im Passiv, quā lege sanguinem suum contaminari, Liv.: selten ohne Abl., ne qua religio deûm impune contaminaretur, Suet. – c) geistig, cuius significationis multo assiduoque usu totum id verbum ita contaminatum est, ut etc., hat einen so schmutzigen Sinn bekommen, Gell. 2, 6, 25. – Partiz. Perf. contāminātus m. Superl., befleckt, entweiht, entehrt (Ggstz. integer), gew. mit Ang. wodurch? durch Abl., α) v. Pers.: facinore, Caes.: tot parricidiis, Cic.: homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus, Cic. de domo 23. – absol. = schuldbefleckt, unrein, se ut consceleratos contaminatosque ab ludis... abactos esse, Liv. – β) v. der Gesinnung usw., contaminata omni scelere mens, Liv. – absol., c. superstitio (Ggstz. pietas et religio), Cic. – γ) v. Vornahmen, Zuständen, iudicia corrupta et contaminata paucorum vitio ac turpitudine, Cic.: vita contaminatissima (höchst schuldbeflecktes) et consceleratissima, Augustin. de civ. dei 1, 9. – Neutr. Plur. subst., ut anteponantur integra contaminatis, Cic. top. 69.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contamino

  • 15 deverticulum

    dēverticulum (dēvorticulum), ī, n. (deverto, devorto), I) der Ab-, Neben-, Seitenweg, insofern er von der Hauptstraße abgeht (während diverticulum, wie es in Hdschrn. u. Ausgg. oft geschrieben wird, der Abweg, sofern er nach einer divergenten Richtung führt, heißen würde), A) eig.: quae deverticula flexionesque quaesivisti? Cic. Pis. 53: u. so Ter. eun. 635. Curt. 3, 13 (34), 9. Plin. 31, 42. Frontin. aqu. § 7 sqq. u. 11. – B) übtr.: 1) in der Rede: a) Abschweifen vom Thema, Iuven. 15, 72. Rutil. itin. 2, 61: possumus ad illos brevi deverticulo transgredi, quos etc., Val. Max. 8, 1. damn. 5. – b) der Abweg, die Abweichung von der gewöhnlichen Darstellung, eloquendi, Quint.: verb. deverticula et anfractus, Quint. – u. in der Lehre, per varia sectarum deverticula, Arnob. 2, 13. – 2) ein Nebenweg, Abweg von der gewöhnlichen Heilart, aquarum calidarum deverticula, Plin. 29, 23. – 3) das Abweichen eines Wortes von der gewöhnlichen Bedeutung, significationis, Gell. 4, 9. § 3. – II) der Ort, wo man von der Straße ab einkehrt, das Absteigequartier, die Einkehr, a) im guten Sinne, Liv. 1, 51, 8. – im Bilde, legentibus velut deverticula amoena quaerere, Ruhepunkte, Liv. 9, 17, 1. – b) im üblen Sinne, die Kneipe, der Winkel, Schlupfwinkel, Tac. ann. 13, 25. – übtr., die Einkehr, Ausflucht, der Zufluchtsort, Plaut. capt.
    ————
    523. Cic. part. or. 136; Rosc. com. 51. Quint. 12, 3, 11. Plin. 10, 140. – Die Hdschrn. wechseln beständig mit deverticulum u. diverticulum, u. die neuere Kritik schwankt zwischen beiden, so daß zB. Frontin. aqu. 7 u.a. Bücheler dev., Dederich div. schreiben.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > deverticulum

  • 16 dubius

    dubius, a, um (duo), zwischen zweien-, nach zwei Seiten hin schwankend, I) subjektiv: A) in der Überzeugung = ungewiß, zweifelhaft, zweifelnd, in Zweifel stehend, Plaut., Cic. u.a.: spemque metumque inter dubii, zwischen H.u.F. schwebend, Verg. – m. Genet. (s. Drak. Liv. 33, 25, 5), animi, Verg. u.a., mentis, Ov.: portus ac praesidii, Sen.: viae, Sen.: sententiae, Liv., consilii, Iustin.: fati, Lucan. 7, 611: vitae, Marc. Emp.: salutis, Ov. – haud dubius m. folg. Acc. u. Infin., haud dubius facilem in aequo campi tantum superanti multitudine victoriam fore, Liv. 5, 38, 4. – haud dubius m. folg. quin, haud dubius, quin paucos transgressos murum expulsurus foret, Liv. 25, 24, 8. – B) im Entschlusse = schwankend, unschlüssig, unentschlossen (Ggstz. firmus), Sall. u.a.: m. folg. indir. Fragesatz, dubius unde rumperet silentium, Hor. epod. 5, 85: dubius sum, quid faciam, Hor. sat. 1, 9, 40: dubius, an transiret, Liv. 8, 24, 11. – poet. übtr., v. Lebl., cuspis, Sil.: arcus, Val. Flacc. (vgl. Drak. Sil. 4, 188). – II) objektiv: A) woran od. wobei man ungewiß od. unschlüssig ist = ungewiß, unsicher, zweifelhaft, unbestimmt, unentschieden (Ggstz. apertus, certus, confessus u. dgl.), a) im allg.: genus causae, Cic.: ius, Quint.: victoria, Caes.: auctor, Ov.: socii, Liv.: verbum aliquod dubiae significationis, Sen.: dubiae crepuscula lucis, die D. des Zwie-
    ————
    lichts, Morgendämmerung, Ov.: u. so adhuc dubius dies, Zwielicht, Dämmerung (des Morgens), Plin. ep.: u. adhuc dubiā luce, Lact.: u. dubia sidera, Iuven.: nox, Abendzwielicht, Abenddämmerung, Ov.: caelum, trübe, Ov.: lanugo, zweifelhaft, ob noch Flaum od. schon Bart, Ov. – consilia, unbestimmtes Vorhaben, Tac.: sequitur annus haud dubiis consulibus, ein J., das entschieden K. hatte, Liv.: ut haud dubius (unzweifelhaft) praetor esset, si etc., Liv. – an dubium est, ut dare posset imperium imperator, qui etc., Plin. pan. 8, 6. – non est dubium, quin (daß usw.) od. quin non (daß nicht), Ter., Cic. u. Gell.: quasi viro dubium sit, quin etc., Cic.: dubiumne est od. cui dubium est, quin etc.? Cic. – etenim quam dubium est, an merito accusetur, qui etc., Plin. ep. 7, 10, 3. – num od. nemini dubium est m. folg. Acc. u. Infin., Cic. Flacc. 83. Plin. ep. 8, 14, 20. Plin. pan. 61, 6. – haud dubio, da es nicht zweifelhaft war, Liv. – neutr. subst. (gew. nur mit Praep.), nihil est dubii (es ist kein Zweifel) m. folg. quin u. Konj., Sen. de ben. 6, 31, 2: in dubium vocare od. revocare, in Zweifel ziehen, -setzen, zweifelhaft machen, Cic.: in dubio est animus, Ter.: fides tua venit mihi in dubium, Cic.: sine dubio, Cic., od. procul dubio, Liv., od. dubio procul, Gell. 2, 29, 15, od. (spätlat.) absque dubio, Salv., ohne Zweifel: haudi pro dubio (unzweifelhaft) Sextium consulem esse, Liv.: u. so pro
    ————
    haud dubio habitum est mit folg. Infin., Liv. – poet., dubium (= de quo dubium erat) iustitiā validisne potentior armis, Ov.: dubium pius an sceleratus Orestes, Ov.; vgl. Bach Ov. met. 6, 678. – b) prägn., dubia cena, eine solche Mahlzeit, bei der wegen des Überflusses an Speisen die Wahl schwer fällt, ein reiches, mit den verschiedensten Speisen versehenes Mahl, ein »verwirrendes Speisengewühl« (Voß), Ter. Phorm. 342 u. (nach Terenz) Hor. sat. 2, 2, 77. Auson. Mos. 102. – B) meton. (wie anceps no. II, 3) = bedenklich, gefährlich, mißlich, a) der örtlichen Beschaffenheit nach, mons erat ascensu dubius, Prop.: quae (loca) dubia nisu videbantur, Sall. – b) dem Ausgange nach, res d. (Lage), Plaut., Sall. u.a.: tempora d. (Ggstz. t. secunda), Hor. – neutr. subst. α) Sing. m. Praep., in dubium devocare, in eine mißliche Lage-, aufs Spiel setzen, Caes.: in dubium venire, in Gefahr kommen, Ter.: u. so in dubium futurum esse, Ov.: in dubio esse, in Gefahr schweben, auf dem Spiele stehen, Ter. u.a. – β) Plur., mens dubiis percussa, Lucan. 6, 596. – c) poet. übtr., in bedenklicher-, mißlicher Lage befindlich, in Gefahr schwebend, aeger, der bedenkliche Kranke, Ov.: caput, Val. Flacc. – Compar. dubior, Anthol. Lat. 659, 4 R.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dubius

  • 17 ignavus

    ī-gnāvus, a, um (in u. gnavus), Adi. m. Compar. u. Superl., I) lässig, träge, ohne Energie, untüchtig, faul, bequem, ein Faulpelz (Taugenichts), 1) eig.: a) im allg. (Ggstz. strenuus, industrius), senectus, Cic.: apes, Verg.: anni, Ov.: homo ignavior, Cic.: te sene senum omnium neminem esse ignaviorem, Plaut.: homo ignavissimus, Cic.: poëta ignavissimus, höchst elender, Gell.: ille ignavissimus, Erztaugenichts, Erzschuft, Plaut.: si non fecero ei male aliquo pacto, me esse dicito ignavissimum, Plaut. – m. ad u. Akk., haud ignavus ad ministeria belli iuvenis, Tac. ann. 2, 78: ignavissimus ad opera ac muniendum hostis, Liv. 9, 4, 8. – mit Genet., legiones operum et laboris ignavae, Tac. ann. 11, 18. – m. Infin., et ignavus rediturae parcere vitae, Lucan. 1, 462. – b) insbes., feig, feigherzig (Ggstz. fortis, strenuus, bonus, aber auch audens, ferox), ignavus miles et timidus, Cic. (vgl. illis timidis et ignavis esse licet, qui etc., Liv.): strenuus aut ignavus miles, Liv.: canis, Hor.: hostis ignavissimus, Liv. – m. Abl. loc., ut quisque ignavus animo, procax ore, Tac. hist. 2, 23. – mit in u. Akk., ferox in suos, ignavus in hostes, Amm. 22, 4, 7. – subst., īgnāvus, ī, m., der Feige, Feigling, die Memme, Sall.: Plur., Cic. u.a. – 2) übtr., v. Lebl.: a) übh. = untätig, kraftlos, fade, gravitas, unbeweglich, Verg.: so auch globus, Plin.: partes, ohne Kraft,
    ————
    ohne Geruch, Plin.: cornicula, ohne Nutzen, ohne Gebrauch, Plin.: sucus, unwirksam, Plin.: nemus, unfruchtbar, Verg.: lux, Tag, an dem man untätig ist, Iuven.: ne illa quidem significationis eiusdem repetitio ignava et frigida videri debet, darf uns fade (nichtssagend) und matt erscheinen, Gell.: ego odi homines ignavā operā, unnützer, brotloser, Pacuv. fr.: Galliae ignavum conferunt stipendium, in Trägheit u. Feigheit, Vell. – b) insbes., dem Geschmack nach fade, ungenießbar, diluti salis et fellis ignavi, Auson. epist. 11. praef. p. 170, 3 Schenkl: m. Abl., quaeque gustu ignava sunt et quae sapore tristia, Auson. epist. 15, 7. p. 173 Schenkl. – II) aktiv = träge machend, frigus, aestus, Ov.: dolor, Plin.: dah. ratio (ἀργος λογος), Vernunftschluß von dem Verhängnisse, der die Menschen träge machen muß, Cic.: so auch genus interrogationis, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ignavus

  • 18 significatio

    sīgnificātio, ōnis, f. (significo), I) das Zuerkennengeben, Bezeichnen, Anzeigen, die Bezeichnung, Anzeige, Andeutung, das Merkzeichen, Zeichen, die Spur, a) absol., verb. nutus et s., Cic.: declarare alqd significatione, Cic.: significationem fumo od. ignibus facere, Caes.: s. fit, Cic. u. Caes. – m. subj. Genet.: litterarum, Cic.: Gallorum, Caes. – b) m. obj. Genet.: virtutis, Cic.: timoris, Cic.: voluntatis, Cic.: victoriae, Caes.: adventus, Caes.: recondita veteris ritus, Gell.: factā significatione probitatis, Cic.: primum quam minimi artificii alicuius, deinde nullam Graecarum rerum significationem dare, Cic. – Plur.: significationes valetudinis, Cic.: rerum futurarum, Cic. – c) m. Acc. u. Infin.: significatio fit non adesse constantiam, Cic. de off. 1, 131. – multas nec dubias significationes saepe iecit, ne reliquis quidem se parsurum senatoribus, Suet. Ner. 37, 3. – II) insbes.: 1) wie das griech. επισημασία, das Zeichen der Beistimmung, Beifallszeichen, der Beifallsruf, s. omnium, Cic.: significatione florere, Cic. – Plur., Cic. ad Q. fr. 1, 1, 14. § 42. Liv. 31, 15, 2. – 2) das Vorzeichen der Witterung, est et aquarum significatio etc.... caeli quidem murmur non dubiam habet significationem, Plin. 18, 359 sq. – 3) die nachdrucksvolle Andeutung, der Nachdruck, die Emphase (griech. εμφασις), Cornif. rhet. 4, 67. Cic. de or. 3, 202; or. 139.
    ————
    Quint. 9, 2, 3. – 4) die Bedeutung eines Wortes, Ausdrucks, der Wortsinn, Sinn, naturalis et principalis s., Quint.: mala, Gramm.: scripti, Cic.: verbi, Quint.: verbum aliquod dubiae significationis, Sen.: in XII tabulis legum nostrarum nusquam nominatur ›villa‹, semper in significatione ea ›hortus‹, Plin. – 5) der Ausspruch, der Satz, duas significationes habet propositio vestra, Sen. ep. 87, 28.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > significatio

  • 19 sīgnificātiō

        sīgnificātiō ōnis, f    [significo], a pointing out, indicating, expression, indication, mark, sign, token: gestus sententiam significatione declarans: ignibus significatione factā, Cs.: ex significatione Gallorum, Cs.: litterarum: huius voluntatis: adventūs, Cs.: probitatis: valetudinis significationes: non dubiae deorum, from the gods: ex quibus magna significatio fit, non adesse constantiam.— A sign of assent, expression of approbation, applause: populi iudiciis atque omni significatione florere: ut usque Romam significationes vocesque referantur: significationibus acclamationibus multitudinis, L.— Expression, emphasis: significatio saepe erit maior quam oratio.— Meaning, sense, import, signification: scripti.
    * * *
    signal, outward sign; indication, applause; meaning; suggestion, hint

    Latin-English dictionary > sīgnificātiō

  • 20 deverticulum

    dēvertĭcŭlum (many MSS. and some edd. dīvert-, old form dēvort-), i, n. [deverto].
    I.
    A by-road, by-path, side-way.
    A.
    Prop.:

    quae deverticula flexionesque quaesivisti?

    Cic. Pis. 22, 53; Ter. Eun. 4, 2, 7; Curt. 3, 13, 9; Suet. Ner. 48; Plin. 31, 3, 25, § 42; Front. Aquaed. 5:

    fluminis,

    a branch, Dig. 41, 3, 45; 44, 3, 7.—
    B.
    Trop., a deviation, digression:

    legentibus velut deverticula amoena quaerere,

    Liv. 9, 17; cf. Quint. 10, 1, 29; 9, 2, 79: aquarum calidarum, i. e. a mode of cure (deviating from the simple one) by the use of warm water, Plin. 29, 1, 8, § 23:

    significationis,

    derivation, Gell. 4, 9 in lemm.:

    a deverticulo repetatur fabula,

    from the digression, Juv. 15, 72:

    per varia sectarum deverticula,

    byways of doctrine, Arn. 2, 13.—
    II.
    A place for travellers to put up; an inn, a lodging.
    A.
    Prop.:

    cum gladii abditi ex omnibus locis deverticuli protraherentur,

    Liv. 1, 51 fin.; also, a resort for low characters:

    lupanaria et deverticula,

    Tac. A. 13, 27.—
    B.
    Trop., a refuge, retreat, lurking-place, Plaut. Capt. 3, 3, 8; Cic. Part. 39, 136; id. Rosc. Com. 17, 51; Quint. 12, 3, 11; Plin. 10, 50, 71, § 140.

    Lewis & Short latin dictionary > deverticulum

См. также в других словарях:

  • verba strictae significationis ad latam extendi possunt, si subsit ratio — /varba striktiy signafakeyshiyownas aed leytam akstenday posant, say sabsit reysh(iy)ow/ Words of a strict or narrow signification may be extended to a broad meaning, if there be ground in reason for it. A maxim of the civilians …   Black's law dictionary

  • Verba strictae significationis ad latam extendi possunt, si subsit ratio — (Civil law.) Words of strict significance can be extended to a broad meaning, if reason requires it …   Ballentine's law dictionary

  • Charles du Fresne — Charles Du Fresne, Seigneur Du Cange. Charles du Fresne, sieur du Cange (auch Ducange, Du Cange) (* 18. Dezember 1610 in Amiens, † 23. Oktober 1688 in Paris) war ein französischer Jurist, Historiker und Lexik …   Deutsch Wikipedia

  • Charles du Fresne, sieur du Cange — Charles Du Fresne, Seigneur Du Cange. Charles du Fresne, sieur du Cange (auch Ducange, Du Cange) (* 18. Dezember 1610 in Amiens; † 23. Oktober 1688 in Paris) war ein französischer Jurist, Historiker und …   Deutsch Wikipedia

  • Du Cange — Charles Du Fresne, Seigneur Du Cange. Charles du Fresne, sieur du Cange (auch Ducange, Du Cange) (* 18. Dezember 1610 in Amiens, † 23. Oktober 1688 in Paris) war ein französischer Jurist, Historiker und Lexik …   Deutsch Wikipedia

  • Glossarium ad scriptores mediae et infimae latinitatis — Das Glossarium ad scriptores mediae et infimae latinitatis (seit 1883 nur noch Glossarium mediae et infimae latinitatis) wurde 1678 von Charles du Fresne, sieur du Cange (1610 1688) zuerst in Paris bei dem Verleger Billaine veröffentlicht. In… …   Deutsch Wikipedia

  • Dico — Dictionnaire Pour les articles homonymes, voir Dictionnaire (homonymie). Un dictionnaire est un ouvrage de référence contenant l’ensemble des mots d’une langue ou d’un domaine d’activité généralement présentés par ordre alphabétique et… …   Wikipédia en Français

  • Dictionaire — Dictionnaire Pour les articles homonymes, voir Dictionnaire (homonymie). Un dictionnaire est un ouvrage de référence contenant l’ensemble des mots d’une langue ou d’un domaine d’activité généralement présentés par ordre alphabétique et… …   Wikipédia en Français

  • Dictionary search — Dictionnaire Pour les articles homonymes, voir Dictionnaire (homonymie). Un dictionnaire est un ouvrage de référence contenant l’ensemble des mots d’une langue ou d’un domaine d’activité généralement présentés par ordre alphabétique et… …   Wikipédia en Français

  • Dictionarysearch — Dictionnaire Pour les articles homonymes, voir Dictionnaire (homonymie). Un dictionnaire est un ouvrage de référence contenant l’ensemble des mots d’une langue ou d’un domaine d’activité généralement présentés par ordre alphabétique et… …   Wikipédia en Français

  • Dictionnaire — Pour les articles homonymes, voir Dictionnaire (homonymie). Dictionnaire en latin constitué de plusieurs volumes, œuvre d Egidio Forcellini (1771). Un dictionnaire est …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»